ऊ खुलेको वेदकोट, ऊ भुलेको वेदकोट!

जंगल पसेपछिका सुरुवाती क्षणहरू रमाइला थिए। चराहरूको चिरबिर स्वरले बाटो हलुका बनाइदिएको थियो। तर बिस्तारै घाम चर्किँदै जाँदा पसिनाले सर्ट टाँसिन थाल्यो भने धुलोले अनुहार ढाकिन थाल्यो। कहिले अग्ला सालका रुखले शीतल छाया दिन्थे त कहिले खुला भागमा सूर्यले निर्दय भएर पोल्थ्यो।